Inmiddels is er alweer een maand verstreken na mijn laatste blog. Ik had zo gehoopt dat ik heel enthousiast had kunnen schrijven hoe goed het met me gaat. Maar helaas, de praktijk is anders.
Op 17 januari had ik een vervolgafspraak staan bij de bekkenbodemtherapeut in Veldhoven. Na ruim een maand trainen was ik heel erg benieuwd of ik al vooruitgang had geboekt in het sterker maken van mijn bekkenbodemspieren. Zelf had ik geen idee of dit zo was, omdat ik nog geen verandering voelde in mijn lichaam. Ik moest op de behandeltafel gaan liggen en de Maple Probe, ik noem het maar 'een hele grote tampon met sensoren', werd van achteren tussen mijn billen ingebracht. Hiermee kunnen ze via een laptop de aanspankracht van de bekkenbodemspieren meten. Heel enthousiast begon ik met het aanspannen van mijn spieren, maar al snel concludeerde de fysiotherapeute dat ik de aanspankracht van mijn spieren niet kan vasthouden.
Conclusie: nul vooruitgang. Oh nee, wat was dit shit!! Mijn vermoeden werd bevestigd. Had ik voor mijn gevoel zo goed mijn best gedaan met oefeningen en nu dit. Bij mij kwam meteen de vraag op hoe dit kan. De fysiotherapeute liet hier niet veel over los. Ze zag dat ik erg teleurgesteld was. Het enige wat ze los liet was dat dit per patiënt kon verschillen. Rekeninghoudend met een revalidatie van een jaar, was dit volgens haar geen uitzondering. Ik kreeg de opdracht om andere, maar kortere en frequentere oefeningen te gaan doen. Dan zou ik de aanspankracht van mijn bekkenbodemspieren kunnen vasthouden. Ik wil graag vooruit, maar zo schiet het echt niet op.
Na deze teleurstelling ging er van alles door mijn hoofd. Ik wil zo graag het normale leven weer gaan oppakken waaronder weer gaan werken. Mijn fysiotherapeute gaf me het advies om eerst aan mijn herstel te gaan werken i.p.v. aan het werk te denken. Erg lastig voor me!
Nu ruim twee weken verder en intensief met mijn nieuwe oefeningen bezig te zijn, merk ik nog steeds geen vooruitgang. Ik begin langzaam mijn vertrouwen te verliezen in een goede afloop. Dagelijks kan ik me nog steeds zes tot acht keer verschonen, omdat ik nog geen enkel gevoel heb om mijn urine op te houden. Hoe fijn zou dit zijn?! Al was het maar een heel klein beetje vooruitgang. Dan wist ik dat het de goede kant op gaat,maar helemaal niks! Zelfs mijn positieve instelling komt onderhand in het geding.
Regelmatig heb ik nog contact met de continentieverpleegkundige in Veldhoven. Het is en blijft erg lastig voor mij dat mijn kraantje aan de onderkant van mijn lichaam altijd open staat, behalve als ik zit of lig. Maar als ik na een half uurtje of langer ga staan, dan heb ik het gevoel dat ik helemaal leegloop. En dat is een misselijk gevoel. De continentieverpleegkundige had wel een advies voor me:''voordat je gaat staan, knijp je de penis goed dicht en dan kun je de blaas laten leeglopen op het toilet''. Ik begreep haar advies, maar in mijn gedachte zag ik het al helemaal voor me. Heb je visite en moet je je even verontschuldigen dat je eerst even in je penis moet knijpen om vervolgens te gaan plassen! Ik lig dubbel bij deze gedachte. Natuurlijk bedoelde de continentieverpleegkundige dit niet. Sorry hoor, maar ik vind hem wel grappig.
Nu er ‘nog’ geen vooruitgang zit in mijn herstel probeer ik mijn leven zodanig aan te passen dat ik met mijn incontinentie moet leren omgaan. Dit houdt eigenlijk in dat ik mijn ‘eigen trots’ maar even aan de kant moet schuiven. Lekker in een gemakkelijke joggingbroek rondlopen, omdat deze op het ogenblik veel comfortabeler zit met al dat verschonen op een dag. En voordat ik ergens naar toe ga verschoon ik me. Binnen de twee uur is dit wel te overzien als ik ergens ben. Ga ik voor langere tijd weg, dan neem ik mijn rugzak met incontinentiemateriaal en schone kleren mee. Mocht het toch fout gaan, dan is dat zo. Ik kan en moet hier niet meer mee zitten. Deze gedachten geven me wat meer rust.
Volgende week heb ik een afspraak bij de bedrijfsarts. Het is alweer maanden geleden dat ik voor het laatst op mijn werk was. Ik voel gezonde spanning, maar ik ben ook erg benieuwd wat dit bezoek me allemaal gaat brengen.
