Een glutenallergie, nierfalen en longkanker. Teun van Deurzen (76) uit Budel-Dorplein weet inmiddels dat het leven geen garanties biedt. Gesteund door zijn geliefde vrouw Rieni - een rasoptimist - en de medische begeleiding van SJG Weert houdt hij het hoofd omhoog.
Als gevolg van een hoge bloeddruk en een glutenallergie werkten zijn nieren al langer niet optimaal. Maar vanaf 2015, toen Teun door nierstenen werd geveld, ging het ineens snel bergafwaarts. De nierfilters, die de afvalstoffen filteren uit het bloed, raakten blijvend beschadigd. Beter gaat het niet meer worden, het is nu zaak om het verdere verval zoveel mogelijk te vertragen.
Dankzij een aangepast eetpatroon en goede, medische begeleiding lukt dat inmiddels heel aardig. Teun eet zout-, kalium- en glutenarm, drinkt zes glazen water per dag (“vooral in de winter een flinke opgave”) en probeert zoveel mogelijk te bewegen. “Wat aanrommelen in de tuin”, noemt hij dat zelf met een lach. Daarbij gebruikt Teun alleen medicijnen die de nieren geen verdere schade toebrengen. Een keer per maand komt een medewerker van SJG Weert bij hem thuis om via een injectie het tekort aan epo in z’n bloed aan te vullen. Voor zijn glutenallergie krijgt hij vitamine B12 toegediend. Daarnaast gaat hij om de twee maanden voor controle naar Weert. Dokter Marapin vraagt hoe het gaat, meet de bloeddruk en de nierfunctie en vertelt eerlijk hoe het ervoor staat. “Een geweldige arts die je niet als patiënt, maar als mens behandelt”, vertelt Teun.
Het goede nieuws is dat zijn nierfunctie nu al een paar jaar stabiel is. Minder positief is dat Teuns nieren nog maar voor 15% werken. Dat wil zeggen dat 85% van de afvalstoffen die hij via zijn voeding binnenkrijgt, achterblijft in het lichaam. Als de nierfunctie onder de 10% komt, gaat dit onherroepelijk tot klachten leiden en wordt nierdialyse onontkoombaar, zo heeft de internist hem al vaker voorgehouden. “Afhankelijk van waar in het lichaam de afvalstoffen zich ophopen, kan het tot een scala aan klachten leiden, zoals jeuk, spierpijn, misselijkheid en benauwdheid”, zo licht dokter Marapin toe.
Een nieuwe klap
Teun en Rieni van Deurzen proberen er niet teveel aan te denken. Ze vinden steun bij het geloof en houden zich vast aan het positieve. Het heden. Het recente verleden heeft geleerd dat vooruitkijken geen enkele zin heeft.
Een ongelukkige valpartij in de tuin, anderhalf jaar geleden, was voor Teun het begin van een inktzwarte periode. Bijna zes weken was hij aan het bed gekluisterd. “Teun knapte niet meer op, het werd van kwaad tot erger. Hij at en dronk nauwelijks meer en viel in korte tijd kilo’s af. De huisarts kon niks vinden en hield het erop dat Teun overspannen was. Pas na lang aandringen bij de huisarts kwam er een verwijzing naar het ziekenhuis”, zo memoreert Rieni.
Terwijl Teun in SJG Weert weer langzaam op krachten kwam, volgde een nieuwe klap. De röntgenfoto van de longen toonde een verdacht vlekje. Aanvullend onderzoek in Eindhoven bevestigde het vermoeden. Teun had longkanker. “Op zo’n moment staat de wereld stil”, zegt hij.
Leven met de dag
Maar niet voor lang. Zijn vrouw Rieni spoorde hem aan om te vechten en sleepte hem er emotioneel doorheen. Met een serie chemobehandelingen en bestralingen werd de kanker verdreven. Teun is weer schoon. Om verdere nierschade te voorkomen, werd de dosering van de chemo op advies van dokter Marapin aangepast. Teun en Rieni proberen nu zoveel mogelijk met de dag te leven. “Natuurlijk zijn we bezorgd over de toekomst. Maar we blijven positief. De nieren zijn even niet belangrijk. De kanker is weg. Genoeg reden om te lachen, toch?”
Gezondheidskrant SJG Weert • nummer 2 • september 2019 • pag. 9
